Gabriel Narutowich urodził się 17 marca 1865 r. W Telsze, gubernia kowieńska (obecnie Litwa) zmarł - 16 grudnia 1922 r. W Warszawie) - pierwszy prezydent Polski, sprawował urząd tylko przez 5 dni, od 11 grudnia (wybrany 9) do 16 grudnia 1922 r. Polski inżynier hydrotechnik, elektryk, wolnomularz, profesor w Instytucie Technologii w Zurychu Gabriel Narutowicz, zrobił karierę jako litewski polityk i brał udział w proklamowaniu niepodległej Litwy w 1918 roku. Gabriel Narutowicz był w polskiej polityce od 1919 r. Jako poseł bezpartyjny; był ministrem robót publicznych, a następnie spraw zagranicznych. Na urząd Prezydenta RP został wybrany przez Sejm, po czym przekazał mu władzę marszałek „Głowa Państwa” Józef Piłsudski. Ponieważ wybór Narutowicza był popierany przez lewicowców i koalicję mniejszości narodowych (Żydów, Ukraińców, Litwinów itp.), Natychmiast rozpoczęli przeciwko niemu kampanię nacjonalistów, którzy ogłosili go „prezydentem Żydów”, „nie znającym polskiego” . Narutowicz, mimo ustania protestów 12 grudnia 1922 roku, wciąż otrzymywał listy z pogróżkami. Eskalacja agresji wymierzonej przeciwko prezydentowi sięgnęła zenitu 16 grudnia, kiedy podczas wizyty w galerii „Zachęta” Narutowicz został zastrzelony przez powiązanego z endecją malarza Eligiusza Niewiadomskiego. Śmierć pierwszego prezydenta II Rzeczypospolitej wywołała wzburzenie, atmosfery nienawiści i gwałtu, którą wytworzyły złe duchy Polski w dniach ostatnich. Uroczystość pogrzebowa Narutowicza odbyła się 19 grudnia 1922 roku, natomiast Niewiadomskiemu wytoczono proces o zamach na godność prezydenta Polski, zakończony wydaniem nań wyroku śmierci. Wyrok wykonany został 31 stycznia 1923 roku. Los Narutowicza stał się podstawą filmu Śmierć prezydenta (1977).